Rehabilitacja to kompleksowe i zespołowe działanie oraz postępowanie w odniesieniu do osób niepełnosprawnych (na skutek wad wrodzonych, przebytych schorzeń i urazów, przebytych operacji), które ma na celu przywrócenie tym osobom pełnej lub maksymalnej do osiągnięcia sprawności, zdolności do pracy i zarobkowania i czynnego brania udziału w życiu społecznym.
W naszym zakładzie można skorzystać z zabiegów w pełnym zakresie.
Posiadamy podpisaną umowę z Narodowym Funduszem Zdrowia na świadczenia w zakresie rehabilitacji ambulatoryjnej, w której mieszczą się zabiegi kinezyterapeutyczne, fizykoterapeutyczne i masażu leczniczego, porady fizjoterapeutyczne .
Masaż suchy
Jest to system ćwiczeń czynnych wykonywanych samodzielnie przez pacjenta pod kontrolą prowadzącego terapeuty, biernych wykonywanych w 3 fazach przez terapeutę na pacjencie oraz mobilizacji. Ćwiczenia są wykonywane z obciążeniem lub bez a ich celem jest zlikwidowanie bólu lub jego centralizacja. Terapia jest stosowana przy dolegliwościach bólowych kręgosłupa. Istotą metody McKenziego jest to, że oferuje ona wielu pacjentom system samodzielnego radzenia sobie z bólem. W przypadku niektórych pacjentów ingerencja, czy mobilizacja ze strony terapeuty jest konieczna, lecz jak podkreśla McKenzie, nie powinna być stosowana wobec całej populacji cierpiących na bóle odcinka lędźwiowego, gdy tak naprawdę potrzebna jest tylko niektórym z nich. Filozofia samowystarczalności czy też samodzielności pacjenta w radzeniu sobie ze swoim problemem stanowi podstawę metody McKenziego. Jednakże najważniejszym aspektem procesu leczenia jest maksymalizacja efektu autoterapii pacjenta.
Jej zasadniczym celem jest uzyskanie przez osobę usprawnianą maksymalnej samodzielności ruchowej poprzez normalizację napięcia mięśniowego, hamowanie nieprawidłowych reakcji, przywracania pełnego zakresu ruchomości stawowej, przygotowanie czuciowe. Tę metodę wykorzystuje się w pracy z dziećmi z zaburzeniami centralnej koordynacji nerwowej przy ogniskowych uszkodzeniach mózgu. Usprawnianie według Metody NDT-Bobath ma pomóc dziecku we wszechstronnym rozwoju tak, aby mogło uzyskać niezależność
w życiu i wykorzystać swe możliwości na tyle, na ile pozwala istniejące uszkodzenie Ośrodkowego Układu Nerwowego (OUN).
Uzasadnieniem dla opracowanego postępowania Metodą NDT-Bobath było stwierdzenie, że rozwój dziecka z dysfunkcją OUN, w tym
z Mózgowym Porażeniem Dziecięcym (MPDz), przebiega inaczej niż rozwój prawidłowy. Doświadczenia czuciowo-ruchowe takiego dziecka są odmienne, co wywołuje nieprawidłowe odczuwanie własnego ciała oraz nieprawidłowe ruchy. Reakcje prostowania
i równowagi często nie rozwijają się. Zaburzenia w napięciu mięśni i niewłaściwe jego rozłożenie powodują powstawanie odmiennych wzorców ruchowych, typowych dla poszczególnych zaburzeń. Pierwsze nieprawidłowe objawy dotyczą zwykle kontroli głowy i tułowia. Następnie rozwijają się nieprawidłowe ruchy w dystalnych częściach ciała. Dominują wzorce zgięciowe i wyprostne, a rozwój ruchów rotacyjnycch jest znacznie upośledzony.
W związku z powyższym główne zasady usprawniania według koncepcji NDT-Bobath obejmują:
– wpływanie na napięcie mięśni poprzez obniżanie napięcia wzmożonego i podwyższanie obniżonego, co jest możliwe dzięki zastosowaniu odpowiednich technik postępowania już od pierwszych miesięcy życia,
– hamowanie nieprawidłowych odruchów oraz
– wyzwalanie ruchów w formie najbardziej jak to jest tylko możliwe zbliżonej do prawidłowych, co zostaje osiągnięte poprzez wspomaganie i prowadzenie ruchu z punktów kluczowych, czyli punktów kontroli ruchu, którymi są: głowa,obręcz barkowa , obręcz miedniczna i inne części ciała, oraz
Wykorzystywanie i utrwalanie zdobytych umiejętności ruchowych w codziennych czynnościach.
PNF jest koncepcją posiadającą własną filozofię i zasady pracy z pacjentem. Podstawowym celem terapii jest praca nad funkcją, której chory potrzebuje. Siła mięśni, zakres ruchu – to, co jest ważne w tradycyjnym postępowaniu terapeutycznym, jest tylko środkiem do uzyskania celu jakim jest funkcja. Jakże często zapominamy o tym w naszej codziennej praktyce. Koncepcja ta zaleca postrzeganie chorego w sposób całościowy, wykorzystując do terapii silne i zdrowe regiony ciała. Umożliwia to pełne wykorzystanie rezerw tkwiących w organizmie, motywuje do dalszego działania, a co najważniejsze zapewnia bezbolesną pracę, bez traumatyzujących psychicznie i fizycznie doznań. Chory powinien być partnerem fizjoterapeuty, określającym zakres i granice działania. To on ustala cele terapii. Terapeuta ma w tym wypadku rolę doradczą. Dzięki takiemu podejściu chory nawet z dużą dysfunkcją zachowuje dobrą motywację i jest pozytywnie nastawiony do współpracy z terapeutą.
Terapię tę stosujemy przy zaburzeniach czynnościowych po urazach, przy dolegliwościach bólowych które ograniczają funkcję oraz w terapii skolioz.
Celem terapii jest wzmożona stymulacja czasowa i przestrzenna części recepcyjnej ośrodkowego układu nerwowego w celu odruchowego uaktywnienia wrodzonych w pełni poprawnych schematów neuroruchowych. Wykorzystuje strefy stymulacji w celu obejścia strefy uszkodzenia. Terapię stosuje się u dzieci z zaburzeniami centralnej koordynacji nerwowej.
Wady postawy( skoliozy, pogłębione kifozy, lordozy), kończyn dolnych, zaburzenia chodu skrzywienia stały się zjawiskiem społecznym, ponieważ obejmują znaczny odsetek dzieci i młodzież, co jest zauważalne w badaniach przesiewowych prowadzinych przez nazą jednostkę w przedszkolach i szkołach. Stosujemy ćwiczenia indywidualne oparte na technikach znanych metod terapeutycznych: terapii manualnej, PNF, neuromobilizacji, kinesiotapingu.
Stosowana jako samodzielny system korekcji skolioz, wspomaganie leczenia gorsetowego, przygotowanie dzieci do zabiegu operacyjnego a także korekcja obręczy barkowej i miednicznej po zabiegach operacyjnych.
Koncepcja FITS obejmuje trzy istotne etapy terapii:
Główne założenia koncepcji FITS:
Kinesiology Taping to metoda, która pozwala na osiąganie doskonałych rezultatów terapeutycznych przez działanie sensoryczne plastra kinesiology tape/k-active tape.
Istotą każdej metody terapeutycznej jest oddziaływanie na organizm różnymi czynnikami mechanicznymi i fizykalnymi w celu wywołania pożądanych zmian.
Jest to możliwe dzięki zjawisku samoleczenia organizmu, częściej określanym jako kompensacja, która samoistna w efekcie jest patologiczna, natomiast kierowana prowadzi do przywrócenia i zachowania prawidłowej funkcji. Aplikacje plastra nie mają w większości zastosowań charakteru korekcji mechanicznej, lecz działanie sensoryczne poprawiające funkcjonowanie lokalne lub wpływanie na dysfunkcje znajdujące się poza obszarem objawu (np. bólu). Służą temu testy przesiewowe, dzięki którym terapeuta lokalizuje dysfunkcje organizmu i porównuje je z istniejącymi objawami.
Manipulacje Powięzi są rodzajem terapii manualnej stworzonym przez Luigiego Stecco, włoskiego fizjoterapeutę. Metoda ta rozwijała się przez ostatnie 30 lat dzięki badaniom anatomicznym, praktyce klinicznej opartej na pracy z szerokim spektrum zaburzeń układu mięśniowo-szkieletowego i trzewnego oraz, w ostatnich latach, dzięki sekcjom anatomicznym skoncentrowanym na badaniu i weryfikacji anatomii powięzi. Metoda ta koncentruje się na powięzi mięśniowo-szkieletowej, pozwalając na zidentyfikowanie specyficznie zlokalizowanych stref powięzi łączących się z określonymi zaburzeniami ruchomości. Metoda ta proponuje całościowe omówienie systemu powięziowego, począwszy od rozwoju embrionalnego, przez jego budowę fizjologiczną po rolę w propriocepcji. Szczegółowo opracowane modele biomechaniczne pomagają w wyborze konkretnych punktów wymagających leczenia, po wcześniejszym ustaleniu który ruch jest bolesny i ograniczony. Dzięki zastosowaniu odpowiedniej manipulacji bądź mobilizacji konkretnej strefy powięziowej następuje przywrócenie ruchomości i w konsekwencji zmniejszenie bólu. Pojęcie manipulacji powięzi obejmuje techniki stosowane w leczeniu powięzi głębokiej i jej składowych mięśniowych (omięsna, namięsna, śródmięsną). Termin mobilizacje powięziowe oznacza techniki stosowane w leczeniu okołostawowych składowych powięzi głębokiej: troczków, przegród międzymięśniowych, więzadeł.